ALS HET WATER BREEKT…
Tranen reinigen de ziel, je hebt het vast wel eens gehoord. En misschien is dat ook wel zo. Als het hart bloedt, barst er iets open. Misschien wil er iets nieuws geboren worden, wordt er ruimte gemaakt in jou. Net zoals een ei van binnenuit openbreekt als een klein vogeltje klaar is om het daglicht te zien, of wanneer het water breekt als een baby’tje haar komst aankondigt.
Soms vechten we tegen de pijn, willen we het verslaan. Soms duwen we het weg, willen we het niet voelen. Maar pijn kunnen we niet verslaan, we zullen het altijd verliezen omdat het ons systeem uitput. Pijn kunnen we niet wegstoppen, we duwen het alleen maar nog dieper weg in ons. In de grotten van ons onderbewuste zal het meer en meer aan kracht toenemen en ons dagelijkse leven penetreren. Alles wat we niet bereid zijn aan te kijken, zal ons vanuit de schaduw van het onderbewuste domineren.
Pijn is energie dat vrijkomt, net zoals er sap komt uit een geperste sinaasappel. Energie kan niet worden uitgewist, kan niet worden vernietigd. Het kan alleen worden getransformeerd. Hoe de energie transformeert is afhankelijk van de bedding die we het geven. Laten we het rusten in een bed van liefde, van acceptatie, van vrede, dan zal het ook die vorm gaan aannemen. Net zoals we ons ook beter voelen in het gezelschap van iemand die liefde en rust uitstraalt, dan iemand die een donker energieveld om zich heen heeft hangen.
Vecht of verzet je daarom niet tegen de pijn, maar laat het er gewoon zijn. Laat de tranen maar komen. Laat het er maar allemaal even zijn. Je hoeft er niets mee te doen. De regenwolk lost op door de regen. Zo lost jouw pijn op door er te mogen zijn, door vrijelijk te mogen stromen, door helemaal te worden doorvoeld. En hoe dieper je in het dal van de pijn bereid bent af te dalen, hoe hoger je de toppen van jouw vreugde zult beklimmen. Net als een pendulum heeft alles zijn eigen ritme, zijn tegenbeweging, zijn stroming. Alles is energie in beweging, alles trilt, alles verandert.
En als jij even niet de kracht voelt om die veilige bedding te zijn voor wat er zich in jou wil openbaren, geef dan iemand anders de ruimte om voor even die veilige haven voor je te zijn waar jouw pijnbootje rustig kan aanmeren. Zo kunnen we elkaar helpen om onze pijn samen te doorvoelen, en daarmee weer een stukje te helen. Zo worden we allemaal een stukje mooier, en daarmee kleuren we de wereld steeds mooier.
Door de ruimte die we geven aan de pijn, wordt het hart energetisch gezien groter. En hoe meer het hart zich opent, hoe vrijer emoties zich erdoor heen kunnen bewegen, en hoe meer ruimte er is om ons systeem te verlaten. We hoeven emoties niet los te laten. Ze laten ons los zodra er niets meer is om zich aan vast te klampen. Die energie voelt zich dan niet meer thuis, net zoals jij je nu misschien niet meer thuis voelt in omgevingen waar je vroeger je vaker in begaf. Gewoon omdat jij verandert bent.
Zo kan alles zich oplossen in jou. Door ruimte te maken. Door alles te doorvoelen wat er is. Door steeds dieper te landen in je eigen kern. De veilige bedding die er al die tijd al was. Ook toen jij je midden in die regenwolk waande. Jij bent echter niet die wolk. Die wolk is slechts een energievorm die komt en gaat, zich voortdurend een weg banend door de blauwe hemel. Daar waar de zon altijd schijnt. Daar waar slechts liefde woont. Daar waar JIJ bent…