DE VOETSPOREN DIE WE ACHTERLATEN…
Ik zit hier op de bank, samen met mijn lief. Koffietje aan mijn kant, theetje bij haar. Buiten laat het zonnetje zich voorzichtig zien, sierlijk een weg banend door de sluierwolken. Melancholische muziek op de achtergrond van Nikos (alias ‘The Wanderer’) doet me dieper in mezelf landen. Voorbij het geluid van mijn gedachten, het geraas van de woorden op het scherm.
De afgelopen dagen heb ik me uitgesproken over het waarom ik ga stemmen en ook op wie. Veel reacties heb ik mogen ontvangen. Van mensen die twijfelden of ze wel gingen stemmen en nu dat wel gaan doen. Mensen die al van plan waren om te stemmen en die het moedig vonden dat ik me zo duidelijk uitsprak voor een partij die veelal wordt zwart gemaakt in de media. En ook mensen die het hartgrondig met me oneens zijn, omdat ze vinden dat ik door te stemmen mee doe aan een systeem dat corrupt is en zo snel mogelijk moet verdwijnen.
Ik ben blij met alle reacties, ook van diegenen die het oneens zijn met me. Ik vind het een groot goed dat we de ruimte ervaren om ons uit te spreken. Ik heb vooral gereageerd op berichten van mensen die een andere visie hebben, niet zozeer om ze te ‘overtuigen van hun ongelijk’, want gezien vanuit ons eigen perspectief hebben we altijd gelijk. Maar omdat ik hun visie en argumenten serieus neem en dus de moeite neem om te reageren en te verduidelijken waarom ik zelf doe wat ik doe.
Is dat nou net niet waar we naar toe willen? Een wereld waarin we naar elkaar luisteren met begrip en respect, en tegelijkertijd onszelf kunnen uitspreken wat we denken in ons hart. Elke verandering begint in onszelf. Eerst transformeren we onszelf en dan zullen we anderen raken met onze harts-energie. Ook zullen we nieuwe mensen aantrekken die resoneren met datgene wat we uitstralen, wat we belichamen.
Zo bouwen we voor onszelf een nieuwe wereld, en zo wordt onze wereld groter en groter. Simpelweg omdat ons hart steeds meer opent. Daardoor raken we steeds meer verbonden met anderen. Want het hart wil alleen maar omarmen, niet uitsluiten. Het hart wil liefhebben, niet afwijzen. Het hart wil leven en ademen in deze wereld, ook al reikt het veel verder dan wat onze ogen kunnen zien.
Daarom voel ik me betrokken bij alles wat er in de samenleving gebeurt en wil ik me niet daarvan afsluiten. Ik wil de wereld mooier maken, en niet alleen voor mezelf. Ik wil mijn olievlek zo groot mogelijk maken en alle deuren van mijn hart open gooien. Ik wil iedereen die innerlijke vrijheid en vrede laten ervaren die ik zelf voel stromen in me.
Geloof ik in een mooie wereld? Ja!
Geloof ik in de goedheid van mensen? Ja!
Geloof ik dat we als mens een scheppende kracht in ons hebben? Ja!
Natuurlijk zie ik ook de duistere kant, het onrecht, en de vreselijke puinhoop die we er soms met zijn allen van maken. Maar stop ik dan met mij te verbinden met anderen? Nee! Stop ik dan om te geloven dat de hemel op aarde kan terugkeren? Nee! Denk ik dan dat alles en iedereen slecht is en we reddeloos verloren zijn? Nee! Duizendmaal Nee!
Een mens manifesteert zijn eigen wereld conform zijn eigen zelfbeeld. We zijn allemaal scheppers en met elkaar scheppen we de wereld hoe die er uitziet. Daar zet ik me voor in. Omdat het goed voelt om te doen. Omdat het mijn pad is. Dat maakt andere paden niet fout, alleen anders.
Ik bewandel mijn pad en ben daar verantwoordelijk voor. Het maakt me ook vrij om alle keuzes zelf te maken, vanuit mijn diepste weten dat verborgen ligt in mijn hart. Vanuit dat hart kunnen we elkaar ontmoeten, en samen een weg bewandelen naar een mooiere wereld.
Soms is het goed om niet te veel te kijken naar wat ons verschilt, maar te focussen op wat ons verbindt. De visie die we hebben waar we naar toe willen. De missie die voor ons ligt. De liefde die erop wacht zich te manifesteren. Eerst in ons eigen hart, dan in alles waar we onze voetsporen achterlaten…