En toen ging het mis
Ik ben best wel avontuurlijk ingesteld. Heel veel van de wereld gezien, ben op plekken geweest waarvan gezegd wordt dat je daar beter niet kunt komen, heb een bedrijf opgezet zonder ook maar enige relevante voorervaring of gedegen plan, heb uit een vliegtuig gesprongen (wel met parachute die gelukkig open ging), en ben nooit te beroerd om iets nieuws te proberen. Zo ook afgelopen vakantie waar we in Mexico in Cenotes zijn gaan zwemmen. Dat zijn grotten waar helder water (wel koud) prachtig wordt gekleurd door het invallende zonlicht. Echt magisch!
Nu kun je niet alleen zwemmen in al dat natuurschoon, maar ook lekker springen vanaf verschillende platformen. Soms is er zelfs een touw waar je als een volleerde Tarzan (of Jane) al slingerend op het hoogste punt loslaat en dan in het water plonst. Nu had ik dat al een paar keer met succes gedaan bij verschillende cenotes, alleen bij de laatste ging het mis. Bij het verlaten van het platform voelde ik gelijk dat mijn handen het touw niet goed vast hadden en voor ik het wist lieten ze los. Twee secondes later maakte ik als een ware Superman een buiklanding op het water en viel ik vol op de zijkant van mijn gezicht. Voelde me gelijk duizelig en mijn rechteroor deed ontzettend pijn. Hoorde er ook vrijwel niets meer door. Kon mezelf nog gelukkig naar de kant bewegen waar ik op een bankje probeerde wat bij te komen.
Met een koud flesje Fanta gedrukt tegen mijn rechterwang zat ik daar voor minuten lang. Wat ik toen nog niet voelde was de enorme pijn in mijn hoofd en oor welke ik die nacht zou voelen. De adrenaline hield de pijn nog tegen. Na die eerste slechte nacht heb ik gelukkig wel weer redelijk geslapen, en de pijn werd wat minder. We zijn nu een week later en mijn gehoor aan de rechterkant is nog steeds minimaal. Uit de symptomen blijkt dat het trommelvlies in mijn rechteroor gescheurd is. Vervelend, vooral ook het gesuis wat ik vrijwel constant hoor, maar ik vertrouw erop dat dit allemaal tijdelijk is.
Wel vreemd om te merken dat tijdens de lezing gisteren (in Almere) en ook de beide interviews die ik begin deze week had bij Weltschmerz respectievelijk het Vrouwenkanaal, ik helemaal niets voelde van de pijn in mijn oor. Alsof op dat moment het energieniveau naar een hoger plan wordt getrokken en ik in een staat van bewustzijn kom voorbij elk lichamelijk ongemak. Enfin, ik ben dankbaar voor de mooie ervaringen die ik weer heb gehad. Ja, ook voor de mislukte buiklanding. Natuurlijk niet fijn om het ongemak te voelen, maar wie weet waar dat weer goed voor is. Misschien moest er een opening worden gecreeerd in mijn systeem en was daar deze harde klap voor nodig. Geen idee, maak me er ook niet druk om. Ik geloof immers dat alles dat in mijn leven gebeurt een mogelijkheid biedt voor verdere groei. Nog meer bewustzijn en geluk. Nog meer licht en liefde.
Sommige mensen zien moeilijkheden in elke mogelijkheid waar anderen mogelijkheden zien in elke moeilijkheid. Kwestie van perspectief. En dat perspectief bepaalt de perceptie. En de perceptie bepaalt het denken en het gedrag. Ik kies voor geluk. Ik kies voor groei. Ik kies voor licht. Zelfs in een donkere grot waar ik flink op mijn bek ging. Maar ook daar scheen het licht. Al was het maar lichtjes…