Soms doet het gewoon pijn als iemand onvoorwaardelijke liefde naar je uit. Als die je omarmt en volledig het hart voor je opent. Komt er verdriet vrij voor al die keren dat iemand uit het verleden je niet zag wie je werkelijk bent. Tranen voor al die keren dat je geraakt werd in je ziel en het niet kon uiten op dat moment. Voor al die keren dat beetje bij beetje een ijsmuur zich vormde in jezelf.
Die pijn, dat verdriet, komt dus niet door de liefde die er nu is voor je. Die liefde raakt alleen die emoties aan, net als de zon die schijnt op een ijsmassa waardoor deze begint te kraken. Dat ijs, die onverwerkte pijn, begint dan te stromen, komt steeds meer vrij. En alles wat met pijn is opgeslagen komt vrij met diezelfde pijn.
Het is een cadeau dat de liefde je brengt. Het oplossen van oude pijn, het vrijkomen van opgedroogde tranen. En het enige dat wij te doen hebben is dat toe te laten. Er geen weerstand aan bieden, ons hart niet sluiten. In overgave gaan en eruit laten komen wat er al die tijd van binnen vast zat. Je ware wezen zet je steeds meer vrij en je onware zelf brokkelt steeds meer af.
Het kan heel oncomfortabel voelen voor een tijdje. De vaste ijslaag, de beschermlaag die je al of niet bewust zorgvuldig had gebouwd rond je hart, begint immers af te brokkelen. Ervaringen komen nu veel meer binnen, raken je hart vol in de kern. Alles wat je hart raakt kan het ook vullen. Met liefde, met compassie, met warmte. Het kan ook je hart breken, kraters erin slaan. Maar daardoor wordt je hart alkeen nog maar dieper, grootser. Waardoor het nog meer liefde kan omvatten. En weer gaat uitstralen. En delen, waardoor alles nog meer gaat stromen tussen jouw hart en dat van anderen.
Hoe mooi is het als dat in je gebeurt. Alles wat nodig is, is de moed om door de pijn heen te gaan, om de ijslaag rond je hart te laten smelten. Zodat je de liefde gaat voelen die er al die tijd al was. Alleen jij was er nog niet. Jij zat nog vast boven op die ijslaag. Misschien wel veilig, maar ook koud. Heel koud. En nu mag je je verwarmen aan de zon die voor altijd in je hart schijnt. De zon die uit je ziel komt. Uit de Bron van waaruit alles ontstaat…