Kinderen zijn een geschenk dat ons door het leven is gegeven. Ze zijn niet ons bezit, ze komen niet van ons maar door ons. Ze hebben niet onze gedachten nodig, alleen maar de handen van ons hart. Ze hoeven niet van ons te horen hoe te leven, alleen maar te zien hoe wij ons leven leiden. Ze luisteren toch niet zozeer naar onze audio, maar kijken naar onze video.
We hoeven ze niet te vertellen wat goede waarden en normen zijn, alleen maar ze te laten zien welke waarden in ons hart leven en volgens welke normen wij ons gedragen. We hoeven ze niet op te voeden tot een replica van onszelf, alleen maar voor ze te zorgen zodat zij de mooiste versie van zichzelf worden. We hoeven niet de hele tijd voor ze klaar te staan, maar als ze ons nodig hebben moeten we er wel helemaal voor ze zijn. We mogen hun de ruimte en vrijheid geven om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen levenspad.
Kijk naar hoe kinderen leren lopen. Wij hoeven ze niet te vertellen hoe te lopen, alleen maar de ruimte geven zodat ze zelf met vallen en opstaan het leren. We hoeven ze niet te zeggen dat ze lief moeten zijn, alleen maar liefde voor te leven. We hoeven ze niet te zeggen goed voor zichzelf te zorgen, alleen maar te laten zien op welke manieren wij goed voor onszelf zorgen. We hoeven ze niet de weg naar geluk uit te leggen, alleen maar zelf de wegen te vinden naar ons eigen geluk. Niets is immers zo aanstekelijk en inspirerend als het geluk dat we zelf uitstralen.
En als het dan wel eens te veel wordt en we raken gefrustreerd over wat ze nu weer uitspoken, sta dan even stil en kijk gewoon naar ze. Zie hoe zij ook soms worstelen met situaties, met jou, met zichzelf. Ga even uit de strijd, word toeschouwer, en laat je hart smelten. Kijk naar het licht in hun ogen, en voel de liefde openbloeien in je eigen hart. Kijk naar hoe ze vallen maar telkens weer opstaan, en laat dit een inspiratie zijn wanneer je zelf soms worstelt met het leven. Kijk naar hun ware liefdevolle natuur, en herken daarin je eigen natuurlijke staat van zijn.
Kinderen zijn onze grootste leermeesters en tegelijkertijd leren zij ook van ons. Niet door onze woorden in preken, maar door hoe wij ons hart laten spreken. Niet door hun te vertellen hoe ze een goed mens moeten worden, maar door zelf een goed mens te zijn. Alle kwaliteiten daartoe heeft het kind al zelf, die hoeven we ze niet aan te leren. Alleen kunnen we de ruimte en omstandigheden creëren waarin ze die natuurlijke kwaliteiten kunnen ontwikkelen. Waarin ze de prachtige bloem kunnen worden die al in het zaadje aanwezig is.
Een bloem hoef je niet te vertellen hoe ze een bloem moet worden, noch hoef je het te helpen groeien. Je hoeft alleen maar te zorgen voor een vruchtbare bodem, voldoende water en zonlicht. Dat is onze voornaamste taak als ouder. Een veilige, warme, liefdevolle bedding zijn waarin onze kinderen zich kunnen ontplooien tot hun prachtige zelf.
Grenzen stellen en structuur bieden hoort daar zeker bij, maar niet om krampachtig aan vast te houden of als dwangmiddel te gebruiken, maar meer als een liefdevolle wegwijzer waarin het kind zijn eigen ruimte en ritme kan ontdekken. En er voor ze te zijn en te luisteren als ze het even allemaal niet meer weten, of om hun tranen op te vangen als ze zelf erin dreigen te verdrinken.
En laten we alsjeblieft vooral ons eigen innerlijke kind ook niet vergeten. Want ook die heeft liefde nodig, aandacht, erkenning. Ook dat kind heeft ruimte nodig om te spelen, te ontdekken, lief te hebben. Ja, om die mooie bloem te worden die wij in essentie al zijn. En zo lopen we allemaal samen de weg naar ons hart, onze ziel, ons thuis. Wat een geschenk zijn onze kinderen…