ONZE EIGEN PYRAMIDE
Ruim dertig jaar geleden was ik getuige van een spetterende hypnose show van de omstreden illusionist Rasti Rostelli. Weet je wel, die flamboyante man met zijn donkere haardos en doordringende ogen die mensen onder hypnose zo ongeveer alles kon laten doen. Nou ja, niet alles, maar wel veel. En nee, ik zelf ging niet onder zeil, maar ik zat wel eerste rang en zag hoe mensen heerlijk in een citroen zaten te bijten alsof het een zoete sinaasappel was. Ook kregen de proefkonijnen op het podium de smaakvolle suggestie dat iedereen in het publiek geen kleren aan had. Nou, je had het moeten zien. Het schaamrood stond ze allemaal op de kaken. Uh, niet het publiek maar diegenen die meenden allemaal blote mensen te zien. Pas op het moment dat de magiër met zijn vingers knipte en de instructie gaf om te ontwaken, kwam men weer tot zichzelf en had men tot ieders verbijstering geen enkele herinnering aan wat er zojuist had plaatsgevonden. Bizar.
Dit is een onschuldig voorbeeld van de kracht van suggestie waarbij ons onderbewustzijn de instructies volgt van de hypnotiseur, zonder dat daarbij de eigen bewuste geest een rol speelt. De filter in het hoofd is uitgeschakeld. Daarmee is het eigen aandachtsveld zodanig vernauwd dat men in principe elke suggestie voor waar aanneemt. Zelfs klinische ingrepen vinden tegenwoordig al op kleine schaal plaats waarbij de patiënt vooraf in hypnose wordt gebracht en tijdens de operatie geen pijn in het lichaam ervaart. Puur door vernauwing van het aandachtsveld, de een-puntige focus van het bewustzijn.
Ook is bekend vanuit mind-control experimenten dat als je mensen in een traumatische staat brengt, ze vatbaarder zijn voor suggesties en deze ook zonder enige aarzeling opvolgen. Hebben we dat niet gezien de afgelopen tijd waarbij onze gezondheidsautoriteiten, daarbij vakkundig geassisteerd door de media, moord en brand schreeuwen met hun horror-modellen en vervolgens de politieke leiders hun draconische maatregelen afkondigen. Je ziet het plaatje? Eerst de angstinjectie door de experts, dan de suggesties van de politici (de steeds strengere maatregelen) en tenslotte de geanticipeerde respons van de gehoorzame massa. Bij die slaafse gehoorzaamheid horen overigens ook de mondmaskers, het gebrek aan menselijk contact en fysieke isolatie. Allemaal onderdeel van het script om ons in de juiste mindset te brengen. De ontmenselijking van de menselijke geest, de gevangenschap van het menselijk hart en de vervreemding van onze eigen ziel. Een zielloze maatschappij waarbij zelfrespect heeft plaatsgemaakt voor onderwerping, liefde wordt onderdrukt door angst, en vrijheid wordt neergeslagen door dwang. Een nachtmerrie voor velen, een droom voor enkelen.
Hevige angst vernauwt het bewustzijn waardoor het onderbewustzijn vatbaar wordt voor elke denkbare suggestie die wordt aangedragen op die betreffende golflengte. Er hoeft dus zeker niet altijd sprake te zijn van kwade intenties, maar door de hypnotiserende angst krimpt het rationele denkvermogen als het ware ineen. Men ziet en denkt alleen nog maar over de angst voor het virus, en voor de rest niets. De welbekende tunnelvisie. Net als een radio waarbij je bent afgestemd op een bepaald kanaal en dan slechts de muziek hoort welke op die frequentie wordt uitgezonden. Overigens is Radio Fear al veel langer dan deze crisis een vrij frequent gedraaide zender. Denk maar eens aan het psychische lijden van velen, de depressies, burn-outs, eenzaamheid, gebrek aan zingeving, angst-psychoses en zelfdodingen die steeds groter in getale worden. Niet in het minst bij jongeren. Als mensen gedurende langere tijd zijn blootgesteld aan traumatische angst, dan komt er een punt waarop ze geen enkele andere informatie meer kunnen binnenlaten. Radio Fear is all they hear. Dit is de mentale en emotionele staat waarin velen momenteel gevangen zitten, vaak zonder het zelf te beseffen. Daarom is een gesprek hierover ook zo moeilijk. Men wil het andere geluid gewoonweg niet horen.
De kracht van aantallen moet hierbij niet onderschat worden. Naarmate er meer en meer hetzelfde verhaal ondersteunen, wordt het steeds lastiger om je daarvan af te scheiden. Je hoort immers niet meer bij de dominante massa en je staat er alleen voor. En dat is toch een behoorlijk onbehaaglijk gevoel. Door die massavorming ontstaat er een enorme concentratie van angst die zich rondom het heersende verhaal gaat vastbijten. Er wordt als het ware een nieuwe entiteit gevormd waar mensen zich mee verbinden en identificeren. Een wij-gevoel met zijn eigen gedachten, gevoelens, ervaringen en kijk op de wereld. Een wereld op zich met een eigen groepsbewustzijn. En iedereen die er niet deel van uitmaakt wordt als buitenbeentje gezien, soms zelfs als vijand. Net zoals bij een sekte het geval is. Ziedaar de verdeeldheid waarin we met elkaar zijn beland. Er zijn twee teams, de gehoorzamen en de afvalligen. De braven en de rebellen. De medestanders en de buitenstaanders. Pink Floyd schreef er een mooi nummer over, Us and Them. Een song die staat op het prachtige album Dark Side of the Moon. Wat een toepasselijke naam in deze knotsgekke wereld.
Het mooie van team-building is de team-spirit. Daarvoor is het belangrijk dat je een duidelijke visie hebt waar iedereen zich achter schaart. Een gezamenlijke vijand past daar heel goed bij. Het virus en de daaraan gekoppelde angst vormt dan ook een ideale basis voor de saamhorigheid om de vijand te verslaan. En iedereen die daar niet aan mee wil werken is een outcast en moet dus geëlimineerd worden, in dit geval het liefst verbannen. De dynamiek binnen een sterk team zorgt ook voor de bereidheid om je eigen persoonlijke agenda terzijde te leggen. Alles wijkt voor het teambelang. Ziedaar wat er nu gebeurt. We zijn bereid om onze vrijheid, ons plezier, ons bedrijf op te offeren. Ja, zelfs onze gezondheid, ons geluk en onze toekomst, inclusief die van onze kinderen. De citroen wordt zonder tegensputteren opgegeten. En iedereen die zegt dat het geen sinaasappel is maar een citroen, wordt als een leugenaar weggehoond. En tevens met een vreselijk schuldgevoel opgezadeld omdat ie een afvallige is en een bedreiging vormt voor de gezondheid van de ander.
Hoe langer je in zo’n team zit, hoe lastiger het wordt om je los te weken. Je hebt er immers veel tijd en energie ingestopt en misschien ook wel prestige en status mee opgebouwd. Je wordt op een gegeven moment de rol die je speelt. Je onderscheidt het masker dat je hebt opgezet niet meer van de persoon die daaronder zit. En ook al is de situatie niet rooskleurig, toch rationaliseer je voor jezelf waarom zitten blijven waar je zit de beste optie is. De investering die je hebt gedaan wordt met hand en tand verdedigd. Uiteraard spelen ook misplaatste trots en het niet kunnen toegeven van je eigen ongelijk hierin een rol, alsmede geldelijk gewin. Het resultaat is dat je vast zit in je huidige situatie waarbij je mogelijke uitwegen eigenlijk niet wilt en ook vaak niet kunt zien.
Waarom wil men dan toch steeds die angst blijven injecteren van bovenaf? Zelfs als de cijfers er beter uitzien komt men weer met een mogelijk doemscenario aanzetten. Waarom toch, wie wil er nou in angst leven? Nou, dat is heel simpel. Omdat angst de verbindende factor is, de lijm, om de massa met elkaar te verbinden. De reden waarom dit team is ontstaan, is net de angst voor de onzichtbare vijand. Als nou mensen niet meer het gevaar zien en voelen, dan neemt de angst af en daarmee valt het team als een kaartenhuis in elkaar. De lijm is er niet meer. En als dat gebeurt zal de kracht van de massa zich gaan transformeren in woede welke zich richt tegen de eigen leiders. Dan komt het volk massaal in opstand en is het Game Over. En dat is het laatste wat de heersende macht wil.
Nadat de ergste woede bekoeld is, zal mede door het opdrogen van de angst het bewustzijn ruimer worden. In de hersenen vertaalt zich dat in de bevrijding van de neo-cortex, het rationele denkvermogen dat zich ontworstelt aan de dwangmatige gijzeling door de amygdala, het emotionele centrum waar de angst al die tijd de dienst heeft uitgemaakt. Hierdoor ga je voor het eerst echt zien wat er in de wereld buiten het virus zich afspeelt. Je krijgt oog voor de schadelijke effecten van de maatregelen. Niet alleen verstandelijk maar ook emotioneel, omdat er nu ruimte is ontstaan. Ruimte zowel in het hoofd als in het hart, alsmede voor het wel en wee van anderen. Ineens ben je geraakt door de beelden uit Afrika waar mensen bij de bosjes sterven door hongersnood als gevolg van de lockdowns. De empathie, de compassie in je hart bloeit open. Het gevoel van saamhorigheid voedt zich niet vanuit angst maar wordt nu geïnspireerd door liefde. En de vraag om meer dwang en zelfs fysieke opsluiting slaat om in de roep naar vrijheid en verbinding. Je wilt niet langer monddood zijn, maar vrij om te zeggen wat je wilt. En ook vrij om te bewegen, zonder enige beperking of voorwaarde. Kortom, je voelt je vrij en bent klaar voor een nieuw normaal. En dit keer de mooie versie daarvan.
Daarom is het belangrijk dat we steeds meer dat andere geluid laten horen en ernaar leven. Daarmee creëren we een andere realiteit met andere ervaringen, beelden en symbolen die diep in het onderbewustzijn van mensen landen naarmate het meer en meer herhaald wordt. Een realiteit zonder angst, maar van hoop en vertrouwen. Een realiteit waar mensen zich mee willen verbinden. En dan zul je merken dat hoe groter ons team wordt, hoe makkelijker het is voor anderen om zich aan te sluiten. Iedereen wil namelijk onderdeel zijn van een winnend team. Gaat iedereen dan om? Nee. Zo’n 20 tot 30% van de mensen zal waarschijnlijk niet oversteken. Maar er is een middengroep welke openstaat voor een switch. En die mensen, daar moeten we ons op richten. En vergeet ook niet dat zij die vanuit het licht geïnspireerd worden sterker zijn dan zij die door angst worden geregeerd. Er is dus niet een meerderheid nodig om het tij te doen keren. Voor mijn gevoel is zo’n 30% voldoende. Als we die energie maar krachtig genoeg bundelen en in gerichte actie omzetten, dan komt het goed.
Dit is een proces waar we doorheen moeten, er zijn geen shortcuts. En het kan alleen als we het samen doen. Daarom is verbinden zo belangrijk en zullen we onze meningsverschillen over allerlei randzaken aan de kant moeten zetten. Er is nu slechts één missie en dat is de weg terug naar de vrijheid. Al het andere is bijzaak. Ik heb het wel eens vergeleken met een pyramide waar we vanuit alle kanten aan bouwen. Steentje voor steentje, ieder in zijn eigen groep, werkend met zijn eigen talenten en passies. De een focust zich op demonstraties, de ander op rechtszaken. De een strijdt op het medische vlak, de ander schrijft en inspireert. De een mediteert in stilte, de ander gaat de barricade op. Alles is zinvol en iedereen draagt zijn steentje bij. Als het maar gedragen wordt door hetzelfde licht, gericht op dezelfde missie. Een nieuwe wereld van vrijheid, van vrede, van verbinding.
Hoe lang het duurt en hoe het proces zich precies gaat ontvouwen, wie zal het zeggen. Voorspellen is moeilijk, zeker als het om de toekomst gaat. Maar met een rotsvaste overtuiging in ons hart en een missie waar we zelfs ons leven voor willen geven, is de mens enorm krachtig. En met een grote massa verenigd wordt het een oerkracht. En dan is er geen houden meer aan. De nieuwe wereld komt eraan. En dat is geen totalitaire samenleving waarin mensen slechts tot slaven zijn verworden. Nee, het is een wereld waarin het licht volop schijnt en waarin we weer vrijelijk kunnen ademen. Samen gaan we onze eigen pyramide bouwen. En het gaat lukken…