Wanneer het leven pijn doet, je gaat door verdriet, door angst, door eenzaamheid, en er is niets dat je kunt doen om de situatie te veranderen, dan rest er nog maar één ding; acceptatie en totale overgave. Acceptatie dat het even niet anders is, dat je er doorheen moet gaan het beste dat je kunt, en overgave aan de stroom van het leven, de intelligentie van de Bron, een hogere wil dan die van jouw persoonlijke zelf.
Tegenstribbelen tegen dat wat er is in je leven, is als zwemmen tegen de stroom in. Het put je uit en je komt geen meter vooruit. Het hoofd raakt op hol door al het verzet, en het hart sluit zich. Daardoor kunnen de pijnlijke emoties geen kant meer op, je hebt ze letterlijk opgesloten in je systeem. En daardoor zakken ze nog dieper weg in je, nog verder weg van de enige plek waar ze een weg naar buiten hebben; het hart.
Voor sommigen zal de pijn zich uiten door zich naar buiten te richten, naar mensen om je heen, vooral je dierbaren, en zullen zij de destructieve gevolgen voelen van de pijn die vastzit in je en schreeuwt om te worden gehoord, en gevoeld. Voor anderen zal de pijn zich naar binnen richten en daar zijn destructieve werk doen. Jezelf verwijten over wat je gedaan hebt of juist niet, je daar schuldig over voelen, je daar zelf over blijven kwellen gesteund door het hoofd wat zich gevoed weet door die pijn.
De enige weg eruit is de weg van acceptatie en overgave. Acceptatie dat de realiteit is wat het is, het stoppen van je innerlijk verzet, hoe moeilijk dat ook soms is voor het hoofd dat zich wentelt in zelf-rechtvaardiging, gelijk willen hebben, de situatie altijd naar zijn eigen hand wil zetten. En overgave, de bereidheid om alle controle los te laten, om de stroom van het leven te vertrouwen, ook al lijkt er helemaal niets te zijn waarop je dit vertrouwen kunt baseren. Om niet langer met je eigen willetje alles te bepalen, maar je overgeven aan een hogere macht, een diepere wijsheid, de intelligentie van het Leven (met een grote L).
Acceptatie ook van alles in jezelf wat zich nog niet wil overgeven. De stem die vindt dat die gelijk heeft, die zichzelf op de kop geeft, die destructief is naar de ander of zichzelf. Ook dat stuk mag omarmd worden, het is slechts liefde wat vervormd is tot pijn, waardoor het anderen en jezelf afwijst. En alleen door het omarmen met compassie, met vriendelijkheid, met begrip, kan dat pijnstuk in jezelf oplossen in de oceaan van liefde die in de diepte van je hart aanwezig is.
Wees liefdevol voor je eigen pijn, je eigen afwijzing, net zoals je liefdevol zou zijn in de nabijheid van een geliefde die in pijn is. Wordt de meest liefdevolle geliefde van je eigen pijn, alleen zo lost alle schaduw in jezelf op in het licht van je ware kern. Want dat is wat je bent in je essentie, pure liefde.
En ik zeg dat niet alleen tegen jou, maar zeker ook tegen mezelf. Want ook ik ga nu door een proces waar ik niet alleen intens reflecteer op wat er de afgelopen jaren is gebeurd (wat me zeker helpt om meer inzicht te krijgen in wat het leven met me doet) maar waar ik de neiging heb om mezelf iets te verwijten, me schuldig te voelen, terwijl ik voor mezelf weet dat ik alles probeer met de beste intentie te doen. En dan is het dus mijn taak om liefdevol te zijn naar mijn neiging tot zelf-destructie, om mijn stuk van zelf-afwijzing te omarmen, en om vertrouwen te hebben in de stroom van het leven, ook al gebeuren er dingen die ik moeilijk vind om te ervaren, die echt pijn doen. In acceptatie en overgave te gaan, om niet mijn eigen willetje op de voorgrond te zetten maar nederig mijn hoofd te buigen en erkennen dat er een veel grotere kracht en intelligentie is die in mijn leven werkzaam is.
En aan die hogere macht wil ik me compleet overgeven, hoe heftig ik met mijn egotje ook soms tegenstribbel. Ik begrijp nu pas echt wat Jezus bedoelde toen hij zei: ‘Wie zijn leven wil behouden, zal het verliezen. Maar wie zijn leven bereid is te verliezen, zal het winnen.’ Als we ons kleine willetje kunnen buigen en aan een hogere wil durven te gehoorzamen, zal die hogere macht steeds meer in ons werkzaam gaan worden. ‘Niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde.’ Ook deze uitspraak van een ware meester is prachtig, maar soms o zo moeilijk toe te passen.
En toch is het nodig als we helemaal willen worden zoals we in onze kern al zijn. Laat het leven werken als schuurpapier dat alle ruwe randjes in ons wegslijt. Het is niet onze verantwoordelijkheid om uit te zoeken waar die ruwe stukken in onszelf nog zitten; dat doet het leven wel. Onze verantwoordelijkheid is dat we ruimte in ons hart en hoofd creëren zodat het leven ongestoord zijn zuiverende, helende werk in ons kan doen. Dan wordt het leven onze vriend, onze gids, onze heler. En uiteindelijk landen we volledig in ons hart, daar waar de reis ooit begon, terug in onze kern…