WE ALL WALK EACHOTHER HOME…
Deze week zat ik gezellig te lunchen met iemand die graag eens wilde praten over wat er allemaal in de wereld gaande is. Het bleek dat we veel raakvlakken hadden. Na afloop gaf hij aan het gesprek als heel prettig te hebben ervaren. Hij had in zijn omgeving zeker mensen waar hij mee kon praten, alleen werd het dan zo vaak een verhit gesprek. Mensen die aan beide uiteinden van het spectrum zitten (wel geloven in het dominante verhaal van de overheid of helemaal niet), er was zo weinig nuance, zo gaf hij aan. En dat maakte een gesprek zo vermoeiend dat hij er vaak niet eens meer aan wilde beginnen.
Waarom schrijf ik dit? Omdat het nu juist zo belangrijk is om met elkaar te verbinden, onze eigen waarheid te vertellen, maar zeker ook te luisteren naar wat de ander ziet en denkt. Want zonder een goed gesprek blijven we in de loopgraven zitten en komen we niet dichter bij elkaar. En dat laatste is nu net zo hard nodig in moeilijke tijden, waar we allemaal onze pijn en soms ook onze eenzaamheid voelen.
Door niet langer meer met elkaar te praten en te luisteren, is ook het gevaar aanwezig dat we zelf steeds meer op slot gaan en in een isolement geraken. We roesten vast in onze eigen overtuigingen, staan niet meer open voor de realiteit van vandaag de dag omdat we onze ‘waarheid’ hebben opgesloten in een kistje met het slot er op. En een gesloten mind leidt dan weer tot het dichtslippen van ons hart. Daar waar onze verbinding zit met de oneindige intelligentie van het universum.
We sluiten onszelf vaak af als bescherming tegen ongewenste invloeden of het openen van oude wonden. Maar wat daarmee ook gebeurt is dat we ons afsluiten voor de bron die ons van binnen voedt met levensenergie. We sluiten de kraan, zeg maar, waardoor het water niet langer vrijelijk stroomt. Hierdoor ontstaan blokkades, energie wat zich vastzet in ons systeem. Het openen van ons hartcentrum is dan de remedie waardoor de energie weer gaat stromen en de obstakels in ons systeem mee worden gevoed naar de oceaan van liefde waar ze mogen oplossen.
Alle kennis, alle ervaringen zijn opgeslagen in het veld van bewustzijn en ons hart is de poort naar dat onmetelijke veld. Het is ook de verbinding naar ons ware zelf, want wij zijn allen onderdeel van dat ene veld van bewustzijn. Net als golven in de oceaan zijn wij manifestaties van de Bron van waaruit we komen, waar we altijd in verblijven, en waar we nooit los van zijn. Alleen is onze aandacht niet altijd daarop gevestigd omdat we ons laten afleiden door alles wat via onze zintuigen in ons bewustzijn komt, alsmede onze gedachten en emoties waarin we onszelf soms letterlijk verliezen.
Daarom is het van belang om ons tijdens de dag op momenten even bewust te maken wie we werkelijk zijn. We zijn niet onze gedachten, we horen ze praten in ons bewustzijn. We zijn niet onze emoties, we voelen ze stromen in ons bewustzijn. En we zijn niet al die zintuiglijke waarnemingen, we zijn degene die zich daarvan bewust is. Dit schept ruimte in onszelf en in die ruimte ervaren we onze kern. Daar waar het stil is. Daar waar de liefde woont. Daar waar wij thuis zijn.
Het mooie is dus dat als we vanuit die kern gewoon samen kunnen zijn, de ander dat kan voelen en we als het ware het pad voorbereiden voor de ander om ook de weg naar binnen te bewandelen. Zo bezien wandelen we elkaar dus naar huis, ‘we all walk eachother home’…